Nawoord

Zondag 11 Augustus

Op veler verzoek toch een nieuwe blog. 

Het is zondagavond en ik lig alweer een week in mijn eigen bed, en wat een week was dit zeg. Het was echt afzien en dat zal ik uitleggen, ik dacht namelijk altijd dat een jetlag iets was wat vooral tussen je oren zit en dat het met slaap te maken heeft🤔 ik kan je vertellen dat dit niet het geval is. Ik neem jullie even mee naar afgelopen maandag, na een reis van 22 uur zijn wij veilig geland op Schiphol en zat onze reis en vakantie erop. Na het ophalen van onze bagage was het ontvangst op Schiphol echt niet normaal leuk!! De meiden van Joël en Ryan waren aanwezig (dit wisten wij al) maar ook stonden opa, oma en Joep ons op wachten. Ineens was de ontvangsthal gevuld met liefde en zag ik mijn jongens hun meiden in de armen vliegen, mijn schoonouders met tranen in hun ogen hun dochter in de armen sluiten en zag ik hoe Gina geëmotioneerd raakte dat haar Joep er was!! Het was een prachtig moment❤️❤️ 

Dan is het dus mooi thuiskomen en begint het normale leven weer althans dat moet!! Dit “moeten” is me echt zwaar tegen gevallen!!    We waren nog niet thuis of de wasmachine stond al aan en de eerste haren lagen al geknipt op de grond, San wilde echt zo snel mogelijk in haar ritme komen, en dacht dat dat op deze manier het snelst of het makkelijkst zou gaan en ik? Ik heb die hele dag met mijn hoofd in de wolken gehangen en net gedaan of ik heel druk was met foto’s bekijken of eigenlijk met niks doen zeg maar. De maandag trekt aan ons voorbij en we proberen de jetlag te negeren en gaan zo laat mogelijk naar bed. Voor mij was het echt vechten tegen de klok en uiteindelijk heb ik me overgegeven om 21:45 en viel als een blok in slaap. En dan komt het fenomeen “jetlag” voorbij, ik kan jullie vertellen dat ik echt nooit wakker word tijdens mijn slaap ook niet als 1 van mijn jongens midden in de nacht thuis komt dan hoor ik het niet, maar nu moet ik ineens om 5 uur mijn bed uit om een sanitaire stop te maken, ik denk oke dit kan een keer voor komen maar als het de volgende nachten ook gebeurd dan ga je toch denken dat het bij de jetlag hoort, en dat is niet alles. Ik merk de hele week al dat ik in een soort “zwart gat” terecht gekomen ben, want ik moet gewoon werken en San en de kids ook, dus iedereen doet weer zijn normale dingen en ik denk dat ik dat ook weer moet doen maar het lukt me gewoon niet! Het is zo raar dat ik het eigenlijk niet uit kan leggen maar ik zal het proberen, lichamelijk ben ik 5 dagen op de zaak geweest en heb ik echt wel een paar uurtjes “gewerkt” maar in mijn hoofd ben ik nog steeds ergens anders en met “ergens anders” snappen jullie misschien nog wel wat ik bedoel. Ik hou mijzelf de hele week voor dat dit gewoon in mijn hoofd zit en dat ik me niet moet aanstellen en weer gewoon moet doorgaan, maar ik voel me moe en nutteloos zowel thuis als op de zaak, is dit raar? Of is dit de jetlag? Ik gooi het op de indrukwekkende vakantie, en hoe gek het nu ook klinkt is het geen vakantie geweest maar een belevenis. Ik ben tot deze conclusie gekomen omdat ik er vrijdagavond pas achterkwam dat dit voor San en Gina ook het geval was, alleen die noemde het “verwerken”.

Dit verwerken duurt dus al gewoon een week en dat maakt dat je eigenlijk en dit klinkt heel raar als ik het zeg maar dat je dus het gevoel hebt dat je aan vakantie toe bent, Dit is geen klagen maar om je heen zie je vrienden, familie en op social media mensen lekker bij het zwembad liggen en het enige wat ik denk is “dat wil ik ook”☺️☺️ Plus dan komt het schrijven er ook nog bij want wat begon als een grapje om af en toe een berichtje te schrijven voor de thuisblijvers is echt uitgelopen op een dagelijkse collum en ook dat stopt dan ineens en als je dan uit onverwachte hoeken te horen krijgt dat iedereen ze een soort mist dan is dat natuurlijk ontzettend leuk om te horen. En grappig genoeg mis ik het zelf ook dus wil ik daar iets mee gaan doen misschien niet dagelijks maar zo af en toe, dat zal waarschijnlijk niet hier zijn maar op een ander platform en dat zal ik dan natuurlijk wel vertellen. 

Ik vind het mooi om te zien en te horen hoe Gina en San dit verwerken, ook zij zitten in een soort zwart gat en gaan maar gewoon door, van de jongens hoor je niet zoveel want die zijn te druk met hun meiden en Ryan zit inmiddels alweer lekker met zijn schoonouders in Spanje dus die heeft lekker nog een week vakantie. De reis heeft dus niet alleen voor mij veel losgemaakt maar ook voor San en de kids en zoals ik in de reacties van jullie ook las is dat iedereen dit op zijn eigen manier verwerkt, daar waar ik dacht dat het alleen voor mij speciaal was. Door de afgelopen “werk” week ben ik er achter gekomen dat als je zo’n reis maakt, we eigenlijk bij thuiskomst nog even meer tijd hadden moeten nemen om weer te acclimatiseren en ik dacht dat dat dus ook weer iets was wat tussen je oren zit, nogmaals ik wil niet als klager overkomen nu want wat hebben we een mooie tijd gehad in Indonesië, maar meteen weer aan het werk is niet goed voor je kan ik je vertellen! Ik merk wel dat het fenomeen “jetlag” langzaam mijn lichaam aan het verlaten is, en dat ik langzaam aan weer in het echte leven kom, maar wat droom ik toch nog graag weg zo overdag. Morgen gaan we weer een nieuwe week in en zullen we zien wat deze zal brengen. Voor nu zeg ik vanuit Alphen aan den Rijn, 

Groeten, 

de Broekies