Van Yogyakarta naar Kediri

Zaterdag 27 juli

Jogja ontwaakt en wij dus ook, het word weer een dag van reizen met de bus dwars door Java heen, de badkamers worden weer leeg gehaald en de koffers worden weer dicht geklapt of geritst en we gaan ons klaar maken voor het ontbijt, eerst even een lekkere warme douche om goed wakker te worden, dan aankleden en de kids wakker maken die een stukje verderop in de gang hun kamer hebben. Wij zijn klaar om naar beneden te gaan en de kids worden langzaam aan wakker althans lichamelijk dan☺️ We nemen de koffers mee de lift in gaan de ontbijtzaal in, wat ons opvalt is dat ze eigenlijk nergens verse jus d'orange hebben staan en San vraagt of ze dat evt hebben en tegen betaling kan (bijna) alles, en omdat de vitamines een beetje achterblijven bestellen we 5 glazen jus d'orange, het duurt best lang voordat ze dit komen brengen en de ongeduldigheid die wij gewend zijn in Nederland is hier nooit aan de orde want alles is hier wel een paar tempootjes lager dan dat wij gewend zijn, maar goed na een tijdje komt de vriendelijke serveerster aanlopen met 5 cocktails althans zo ziet het eruit, mooie cocktail glazen met een sinaasappel op het randje, het rietje met een soort hoesje en een lepel om te roeren. Ook staan er 5 kleine glaasjes naast en ik zeg tegen San dat het nog wel erg vroeg is voor een borrel☺️😂 maar een borrel is het niet zegt de vriendelijke serveerster maar het is suikerwater voor als we het iets te zuur zouden vinden, inmiddels is het alweer bijna 8 uur en moeten we weer opschieten want onze “kleine vriend” Kasum komt ons om 08:30 weer ophalen, de kids druppelen binnen en de 1 is wakkerder dan de ander, en de 1 gooit het ontbijt er makkelijker in dan de ander, maar ik zeg tegen ze dat ze maar ff moeten stapelen😳 we kijken nog 1 keer om naar het mooie hotel en verlaten langzaam Jogja, het is bewolkt dus goed weer om te rijden sterker nog het is gewoon een soort koud in de bus, onze chauffeur is vandaag vrolijk en heeft er weer erg veel zin in, hij heeft zichzelf vast gezet in zijn gordel en zit erbij alsof hij in een Honda formule 1 wagen zit, het is natuurlijk geen Honda raceauto maar een isuzu personenbus, terwijl ik dit aan het schrijven ben vraag ik mij serieus af of er überhaupt een formule 1 coureur is uit Indonesië, en als dat niet zo is dan kan onze chauffeur zeker een keer proefdraaien bij de Honda renstal☺️ Want ik denk af en toe dat we in een PlayStation spel zitten. en links of rechts inhalen is niks voor hem en daar waar wij denken nou dat paste nog maar net denkt hij bij zichzelf ik heb nog ruimte zat!! Ik denk zelfs dat onze nationale held Max Verstappen hier nog van zou kunnen leren😂 maar goed we dwalen weer eens af in mijn fantasie. We reden dus Jogja uit en zijn onderweg naar het plaatsje “Solo” vroeger Surakarta genaamd Surakarta is het oudste culturele centrum van Java, daar is nog een “Kraton” of zoals jullie eerder gelezen hebben een “paleis”. Gisteren waren we in een paleis waar niemand meer woont, vandaag zijn we in een paleis waar de koning van Solo nog woont. Hij is inmiddels de 9e koning die hier nu woont en de volgende prins staat al klaar om hem op te volgen als dat nodig is, deze koning is rond de 60 jaar oud dus hij kan in principe nog wel even mee. We komen in de binnentuin aan en daar hebben ze een plein van marmer gebouwd en dat is puur voor de entertainment, dan moet je denken aan de traditionele Gamalan muziek, en de traditionele dansen. We lopen verder het paleis in met een lokale gids, het is eigenlijk een studente die niet heel goed Engels spreekt het lijkt wel alsof ze hetgeen wat ze zegt uit haar hoofd geleerd heeft en alles wat we vragen snapt ze niet, dat is op zich jammer want daardoor zijn Joël & Ryan er al weer snel klaar mee, onze gids doet nog een keer haar best om ons door het museum te leiden, en als we het museum uitkomen komt er net een groep met jonge studenten onze kant op lopen, het eerste wat wij denken is; oke daar gaan we weer, maar dit keer is het anders, de begeleidster van de groep vraagt aan onze gids of ze ons mag interviewen en San stemt ermee in, het is een groep studenten die uit west Java komen en moeten zelf de vragen stellen om hun Engels te leren, dit is wel een dingetje merkje hier want als het moet slaan ze ineens allemaal dicht op 1  na die durft het wel te vragen en de rest luistert aandachtig mee, het zijn vrij simpele vragen zoals; hoe we heten, waar we naartoe gaan, enz. Joël en Ryan houden het voor gezien en lopen richting de uitgang, en dan komt de vraag waar we vandaan komen en als we zeggen dat we uit Nederland komen horen we uit 16 kelen en allemaal tegelijk een “aaaaahhhhh” komen en als we dan vertellen dat we al in Bandung en Jakarta geweest zijn krijgen we diezelfde “aaaaahhhh” weer te horen  en dan komt natuurlijk nog de belangrijkste vraag en dat is natuurlijk of ze met ons op de foto mogen, en dat laten we toe, dan wil onze lokale gids ook nog met ons op de foto en dan vinden wij het wel weer mooi geweest. 

We verlaten Solo en gaan op weg naar Kediri onze volgende stop deze reis gaat wel Ff duren want we gaan dwars door de Tengger gebergte heen, we komen weer een hoop rijstvelden, rietsuiker, rooie uien en zelfs pinda velden tegen. Het vervelende is dat de weg echt niet normaal slecht is en we voelen ons net een milkshake, op een gegeven moment rijd de chauffeur een straat in met een groot bord aan het begin van die straat mijn woordenschat is nog niet zo heel groot maar ik begrijp hier wel uit dat er ergens verderop aan de weg gewerkt wordt en precies waar wij de brug over moeten is de brug opengebroken en moeten we dus weer terug, misschien niet heel handig van de chauffeur om dit bord te negeren maar goed, hij neemt een zijstraat en daar kunnen we serieus waar niet harder rijden dan 20km per uur, ik weet niet of jullie ooit een bingo meegemaakt hebben op een camping waar de grappen maker van de bingo bij balletje 88 steevast “acht en taggitig” roept en waar de machine de balletjes door lucht door het kastje heen laat dwarrelen? Nou zo zaten wij in de bus😂😂 maar wederom we klagen niet, maar worden dit weggetje wel zat😢 we hopen dat we er bijna zijn maar dat is helaas nog lang niet het geval. We vragen of we nog even ergens kunnen stoppen om wat te drinken en natuurlijk om even een WiFi spot te zoeken voor de kids, want hun sociale leven heeft toch wel erg te leiden onder deze reis, dus is het goed om even op te laden, de benen te strekken, wat suikerwater in de vorm van sprite of cola en zelfs een cappuccino te nemen voor we het laatste gedeelte van deze reis tegemoet gaan, met frisse tegenzin stappen we in voor de laatste kilometers op weg naar Kediri we komen steeds dichterbij een grotere stad, dat merk je weer aan de hoeveelheden scooters die de stad weer uitrijden, ik had aan Kasum gevraagd of hij misschien bij een telefoon winkel wil stoppen om een lokale simkaart te kopen voor Ryan & Gina want die willen toch wel graag bereikbaar zijn of in ieder geval iets te doen hebben als we een lange rit hebben, hij weet wel een shop in Kediri en daar stoppen we dan ook, het duurt een tijdje en dan worden we gehaald om de simkaarten te activeren, het is een soort lastig uitleggen hier (zelfs voor Kasum) dat je de simkaart alleen maar gaat gebruiken voor het internet en niet om te bellen, als je er mee gaat bellen zoals normaal gesproken dan moet je je registreren en dat hoeft natuurlijk niet voor ons, het kost ook bijna niks hier want ik koop 2 simkaarten met 7GB voor nog geen €8,- dus die zijn weer blij met hun bundels en kunnen weer appen en snappen op elk moment van de dag, Joël daarentegen slaapt liever tijdens het rijden en kijkt naar series op Netflix. Volgens Kasum is het nog een klein stukje rijden voor we bij het hotel zijn. En daar is hij dan na een rit van in totaal 9uur en een aantal tussenstops zijn we bij ons hotel aangekomen en wat een leuk hotel is dit, Het hotel is ondergebracht in een oud pand en omgeven door een mooie tuin met vijver. Op loopafstand Is het centrum van Kediri. We gaan eerst even eten, dan een kleine wandeling langs de winkeltjes die hier vol liggen met schoenen en tassen,het zijn er niet heel veel maar het is leuk om er even langs te lopen,  daar waar we gisteren nog in Malioboro street 1 van de vele  westerlingen waren zijn we hier gewoon de enige westerlingen😱 we raken inmiddels gewend aan de wijzende en lachende mensen dus we lachen en wijzen gewoon maar vriendelijk terug😂😂 de winkelstraat is precies lang genoeg om weer op tijd terug te zijn in het hotel, want Ryan is in het hotel gebleven want voelt zich toch nog niet helemaal fit na de rit plus we moeten om 20:00 uur weer in het hotel zijn omdat we een afspraak hebben met de mensen van de Spa want wat in Jogjakarta helaas niet door kon gaan omdat er geen masseurs waren, zijn ze in dit hotel gelukkig wel aanwezig en nemen San en ik even een welverdiende massage op onze kamer. Ik lig te wachten op onze kamer en ik ben blij want inmiddels is het een paar minuten over 8 en de masseurs zijn er nog niet dus kan ik toch mijn smoes behouden dat als ik ergens te laat kom, ik er niets aan kan doen maar dat het een deel van mijn roots zijn😁😉 om 20:15 uur staan de dames voor de deur dus het is nog binnen de marge☺️ Wij gaan op bed liggen en we krijgen een doek over ons heen gelegd, we willen graag alleen onze nek en rug gemasseerd hebben en de dames knikken vriendelijk, ze beginnen de massage en ze vragen waar we vandaan komen en wederom is het bijna synchroon “aaaaahhhh” blijkbaar is dat toch iets speciaals die Nederlanders, daarna komt de vraag wat we allemaal gaan doen en gedaan hebben en dan valt het heel even stil, er klinkt een klein beetje gegiechel alsof er 2 tienermeisjes bij zijn komen staan en uit het niets vraagt er 1 of we ook kinderen hebben of dat we alleen zijn, dus San zegt vol met haar moeders trots “yes i have 2 boys & 1 girl” (ik heb 2 jongens en 1 meisje) en de dames beginnen nog harder te giechelen en ik hoor de 1 tegen de ander zeggen: hihihi boys, en ze vraagt willen de jongens ook een massage en ze zegt er meteen achter aan “we are fans of the boys” (wij zijn van fans van de boys) en ze beginnen voluit te lachen, wij lachen mee en ik zeg dat we het zullen vragen of ze ook een massage willen, maar wij weten het antwoord al maar willen de sfeer niet verpesten. Ondertussen hoop ik stiekem dat ze nu gaan masseren en dat ik niet hoef te praten ☺️Dit laatste is het geval en ze beginnen de massage nu echt, omdat we gekozen hebben voor nek en rugmassage van een uur heb ik na 3 kwartier het idee dat ze mijn hele rug wel gedaan heeft en ik voel met net een tarwe rond die flink gekneed is en ik kijk stiekem naast me en zie dat San er ook bij ligt als lang geknede knipwit, ze neemt nog even mijn kuiten en bovenbenen mee en dan zegt ze zachtjes “ is finished sir” (het is klaar meneer) we zeggen netjes dank je wel voor jullie massage, het was erg lekker, de masseuse schrijft het bonnetje en tot mijn verbazing moet ik 200.000 roepia betalen, in mijn hoofd komt mijn omreken probleem weer maar ik heb een ezels bruggetje gebouwd in mijn hoofd en ik begin even snel te rekenen en ik verbaas mijzelf nogmaals over de prijs want 200.000 roepia is dus ongeveer maar €14,- en dit was de totaal prijs en niet per persoon, ik kan het nauwelijks geloven maar het is echt waar, ik geef de dames nog een klein extraatje en vraag of ze nog op de foto willen met de jongens, de dames krijgen het warmer dan dat ze het al hadden en weten niet hoe gauw ze weg moeten komen😂😂 het is inmiddels dan 21:30 geworden hier en gaan wij ons langzaam aan weer klaar maken voor bed, want morgen nog een klein ritje naar Malang en daar hebben we de middag weer voor ons zelf. Dus vanuit Kediri zeg ik bedankt voor het lezen van mijn blogs en bedankt voor de vele reacties en tot morgen. 

Groeten, 

de Broekies